Με μια πειραμτική διάθεση απέυθυνσης στη κοινωνία των Ρομά, δυο ράφτρες γυναίκες αδείαζοντας το σπίτι που κατοικούν από έπιπλα, ένωσαν τις πολύχρωμες βράκες που έχουν πλέξει από άκρη σε άκρη, σχηματίζοντας κολάζ που κάλυπτε το σπίτι από άκρη σε άκρη. Σε μια συμβολική πράξη, σε μια πολιτική διαμαρτυρία οι δυο γυναίκες ένωσαν τις φωνές τους απέναντι στη χρόνια καταπίεση από τους άντρες Ρομά, απέναντι σε μια παράδοση που τις ταυτόχρονα τις συνθλίβει και τις προστατεύει. Τα ραμμένα υφάσματα τους απαιτούν μια πρακτική που πραγματοποιείται πρωτίστως απο γυναίκες σε κλίμακα οικοτεχνίας. Για αυτές τι γυναίκες το ράψιμο είμαι μιας μορφής συγκέντρωσης που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι μιας κοινής γνώσης, είτε αυτή εινια γενεαλογία, ιστορία ή παράδοση. Οι ράφτρες οι ίδιες εκπροσωπούν εκείς τι αόρατες εργάτριες που ράβουν στα υπόγεια, αφανείς σκλάβοι ενος καπιταλιστικού συστήματος που απωθεώνει τις υπηρεσίες και αποδιώχνει τη χειροτεχνία.
Η βράκα σταδιάκα μετρατρέπεται πέρα από ένα πράκτικό ένδυμα που αντιστέκεται στις επιταγές του λαιφ στάιλ ένα σύμβολο ενδυνάμωσης για τις γυναίκες Ρομά. Η βράκα γίνετια μια καψουλα που εσωκλεέι το γυναικείο αυτοπροσιορισμό και ενώ προέρχεται από τη παράδοση, ταυτόχρονα υπονομέυει τη πατριαρχική δομή της κοινωνίας των Ρομά. Η βράκα δημιουργείται, φοριέται και εκπροσωπείται από τη γυναικά Ρομά και καμια ανδρική επιβουλή δεν μπορεί να σφετεριστεί αυτή τη πράξη.
Η φικρίε είχε την ιδεα να ενώσουν όλες αυτές τις βράκες να φτιάξουν ένα χάρτη, που να δείχνει τους Ρομ.